Koffiebonen op een eenzame Valentijn
Een geur van gemalen koffiebonen ontfermt zich over mijn zintuigen. De barista glimlacht vriendelijk terwijl ze langzaam het warme goedje in mijn richting schuift. “Pas op: het is heet.” Terwijl de warmte van het kopje langzaam mijn nagenoeg bevroren handen weer nieuw leven inroept, begeef ik mij naar de deur en loop door de besneeuwde Groningse straten op deze maandagmorgen. Over een paar weken zullen deze straten weer gevuld zijn met rozenblaadjes en zoenende stelletjes die niet meer van ophouden weten.
Goed, misschien overdrijf ik een beetje. Valentijnsdag, het zal anders zijn dit jaar, dat staat vast. Ik neem een slokje van mijn koffie,verbrand lichtelijk mijn tong, daar doe ik momenteel toch maar weinig mee dus dat scheelt weer. Ik ben voor het eerst in mijn leven single op Valentijnsdag. Ik hoor de treurige strijkers al hun intrede maken, het licht valt weg, de spot gaat aan. Toch strookt een dergelijke dramatische scène maar weinig met mijn huidige mentale staat. Ik ben een student die is gediagnosticeerd met een overmatige drang om zoveel mogelijk uit 24 uur te halen, dag in dag uit. Vaak wordt dat nogal als een probleem gezien, er zou sprake zijn van emotioneel vermoeide jongeren die aan de prestatiedruk ten onder gaan. Ik zie het eerder als een constante staat van afwegingen maken. Mijn weinig problematische lustonthouding poog ik bij vrienden door te laten te dringen door uit te leggen dat in Japan men al helemaal niet meer met seks bezig is. En het knuffelen dan? Joh, ga wat vaker bij je ouders langs voor een stevige knuffel, zien die je ook weer een keer.
Laatste slok, ik loop naar de dichtstbijzijnde vuilnisbak en gooi mijn kopje weg. Naast de vuilnisbak liggen drie vertrapte bekertjes kof e en een leeg bier esje. Hoe kunnen we überhaupt zorg dragen voor onze geliefde als we niet eens het fatsoen hebben om onze aarde lief te hebben, vraag ik mij af. Ja, liefhebben kan op een stuk meer dagen dan alleen op die ene dag in het jaar. Ik besluit dat mijn Valentijnsdag er als volgt uitziet dit jaar: wandelingetje maken door het Noorderplantsoen met mijn moeder terwijl ik onderweg hier en daar een paar kof ebekertjes oppik en aan het eind van de middag de barista even een complimentje ga geven over haar glimlach. Ik kom die Valentijn wel door. Een tweede kopje koffie alsjeblieft. Glimlach.
Casper de Boer is studentassessor bij de Faculteit der Letteren