Dus, nog even over die aardbeving
Terwijl het dodental nog steeds oploopt in Turkije en Syrië gaat alles weer zijn gangetje in Groningen. De infographics zijn gedeeld, de solidariteitsmails zijn verstuurd: missie geslaagd. Die aardbeving… dat is bijna oud nieuws toch?
Voor alle studenten in Groningen met een Turkse of Syrische afkomst is het nog steeds een actuele zorg. Het zal niet iedereen in dezelfde mate beïnvloeden, maar het is zeker geen afgesloten hoofdstuk. Dit geldt ook voor mij. Mijn vader is geboren in Noord-Syrië, hierdoor heb ik de Syrische nationaliteit (waar ik overigens nooit vanaf kom, fun!). 6 Februari was voor ons een dag die alles op zijn kop zette. Sinds de eerste aardbeving is het een periode vol angst en veel vragen geweest, met af en toe een stukje hoop dat het nu voorbij is met de naschokken.
Voor mijn niet-Syrische en niet-Turkse medestudenten zagen de afgelopen weken er waarschijnlijk heel anders uit. Ik gok dat ze het nieuws zeker mee hebben gekregen, wellicht hebben ze ook nog wel een mooie infographic in hun Insta story gedeeld over dat het écht héél erg is, die aardbeving. Of misschien gingen ze nog een stapje verder en deelden ze iets over de ongelijkheid qua hulpmiddelen en donaties in Turkije en Syrië. Een donatie hier, een like daar, maar dan houdt de aandacht die aan de aardbeving wordt besteed waarschijnlijk wel op.
Alleen zit het zo. De (kleine) acties zoals een donatie maken of je uitspreken worden massaal gedeeld via sociale media. Een beetje hetzelfde als toen Rusland Oekraïne binnenviel en iedereen hun sociale platforms overvloede met de Oekraïense vlag. Het is een mooi gebaar, het laat zien dat je solidair bent met slachtoffers. Toch denk ik altijd ergens, voor wie doe je dit?
Mijn Instagram-feed stond de eerste dagen vol met mensen die zich lieten horen over de aardbeving en haar slachtoffers. Dit is een logische reactie, het is een gigantische ramp en sociale media zijn heel geschikt om je reactie op zoiets te laten horen. Zoals met elke ramp zag ik na een aantal dagen steeds minders posts voorbij komen en werd er steeds minder over gesproken, dit terwijl er nog steeds lichamen onder het puin werden gevonden.
Nu is niemand verplicht om van zich te laten horen tijdens dit soort humanitaire rampen, ook niet tijdens de nasleep er van. Het voelt alleen alsof mensen stoppen met zich uit spreken en met actievoeren als de “hype” van de ramp wat aan het afzwakken is. Waarom zou je stoppen met delen als het nog steeds volop aan de gang is? Of deelde je het alleen omdat iedereen druk bezig was met delen, en nu is dat wel wat voorbij?
Ik klink wellicht wat bitter, maar dat is zeker niet mijn bedoeling. Ik ben alleen van mening dat mensen zich wel wat bewuster mogen afvragen waarom ze er voor kiezen om bepaalde dingen te delen, vooral tijdens de piek van een ramp. Dat wil niet zeggen dat iedereen die dingen deelt en acties steunt dit alleen doet om mee te liften op de hype van het steunen, omdat het het “juiste” ding is om te doen. Er zijn genoeg acties en initiatieven die vanuit een oprecht hart komen.
Zo was ik gisteren uitgenodigd om te lunchen met de rector magnificus van de universiteit. Hartstikke leuk en gezellig, maar waarom ik? Ik had al tegen wat vrienden gezegd dat ik daar waarschijnlijk andere Syriërs en Turken zou treffen. Ik bedoelde het meer als grapje, maar ik bleek uiteindelijk gewoon gelijk te hebben. Ik vond het een mooi initiatief, het is erg fijn om te zien dat er vanuit de universiteit nog steeds aandacht wordt gegeven aan betrokken studenten, ook na de “hype” van het geven om deze ramp.
Het is niet aan mij om te zeggen wat oprecht is en wat niet en het is een verwarrende tijd voor iedereen, vooral als je Turkse of Syrische roots hebt. Het enige wat ik mijn medestudenten zou willen meegeven is dit: Een humanitaire ramp is geen trend. Behandel het alsjeblieft niet als “oud nieuws”, want voor velen is de ellende nog lang niet voorbij.