Een (kleine) ode aan het Harmoniegebouw
Met nog maar één vak te gaan wordt het langzamerhand tijd om afscheid te nemen van het doolhof van Groningen, het gebouw waar ik het grootste deel van mijn studententijd heb doorgebracht, het complex waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb: het Harmoniegebouw.
Er valt veel over de Harmo te zeggen, vooral ook veel negatieve dingen. Alles in de kantine is eigenlijk veel te duur en meestal zijn de broodjes ontzettend droog. Verder is de kantine altijd overvol, dus op een normaal plekje hoef je niet te rekenen. Je raakt eigenlijk altijd verdwaald – na vier jaar moet ik nog steeds elke keer nadenken over wat nu 1315 is – en twee jaar online les heeft hier zeker niet mee geholpen. Elk semester begint bij mij op dezelfde manier: “weten jullie waar X is?”. Het is bijna te triest voor woorden, maar elke keer moet ik de plattegrond weer opzoeken. Dit is wellicht de schuld aan het mijn richtingsgevoel, of het gebrek daar aan, maar kom op: kan iemand iets vinden in het Harmoniegebouw?
Maar, ondanks haar gebreken, heeft het hartje van de Faculteit der Letteren haar charmes. Ik heb meer tijd doorgebracht in die veel te drukke kantine, dan in de UB. Altijd met de intentie om ‘echt even bezig te gaan’, terwijl ik zelf wel weet dat ik gewoon met mijn droge tomaat-mozzarella broodje uren ga kletsen met mijn vrienden – of wie er ook maar is. Het is niet een plek waar je werk klaar krijgt, maar het is wel de plek waar ik de gezelligste mensen van mijn studie hebt ontmoet. Vooral na twee jaar achter een scherm zitten was het een verademing om weer mensen te zien. Ik ken geen enkel gebouw van de universiteit waar het zo gezellig is en waar je eigenlijk iedereen kent.
En dat het een doolhof is wordt gecompenseerd door de semi-comfortabele stoelen, het is tenminste niet zo’n aanslag op je lichaam als de banken van het Academiegebouw. Doordat ik elke keer verdwaald ben kom ik ook gewoon elke dag iets nieuws tegen, Ik heb al zo vaak door gangen gewandeld waar ik niet hoorde te zijn, maar uiteindelijk kom je toch altijd op bestemming aan.
Misschien is het omdat ik na dit semester afscheid moet nemen, maar ik voel me de laatste tijd wat nostalgisch over de Harmo. Hier maakte ik mijn allereerste opdracht, maakte ik mijn eerste nieuwe vrienden op de universiteit en hier heb ik zitten strijden voor deadlines. Ik heb er brak in de kantine gezeten (of gelegen), meerdere mental breakdowns in de (super schone!) toiletten gehad, en vooral extreem veel gelachen.
Dus, Harmoniegebouw, je was een integraal deel van mijn studententijd en ik heb met liefde veel te veel geld uitgegeven aan al je snoepautomaten en broodjes. Ik ga het ergens toch wel heel erg missen.