Wat er zoal gedraaid wordt #1: Married in Mount Airy
Muzieknerds ontdekken graag nieuwe muziek. Maar hoe houd je dat behapbaar en effectief in een wereld waarin er wekelijks meer albums worden uitgebracht dan je kunt luisteren? Zoveel te luisteren, maar ook zoveel te missen – en zoveel om doorheen te ploegen om uiteindelijk je persoonlijke pareltjes te vinden. Ikzelf neem me voor om wekelijks minstens één nieuwe release te ontdekken die ik kan voorzien van mijn persoonlijke seal of approval. In deze maandelijkse rubriek zet ik vervolgens één van die albums in het zonnetje – gratis en voor niets!
‘In het zonnetje zetten’ is bij nader inzien een beetje een ongelukkige introductie voor het album van deze maand. Married in Mount Airy komt meer tot z’n recht in het donkere, koude en eenzame dat de wintermaanden te bieden hebben. Vast geen toeval dat Nicole Dollanganger besloot om haar album uit te brengen op de eerste vrijdag van januari.
Married in Mount Airy is een ijskoud, aardedonker, maar beeldschoon folkalbum. Die toon wordt gelijk gezet door de fragiele gitaartonen en fluisterachtige vocalen van de openings- en titeltrack. Dit nummer, misschien wel gelijk de beste track van het album, representeert een subtiele balans die Dollanganger gedurende het hele album nastreeft: die tussen het lege en het uitgesprokene van haar muziek. Enerzijds is haar muziek namelijk uitgesponnen, leeg, en traag – bijna tegen het minimalistische aan. Anderzijds zitten de tracks stuk voor stuk bomvol aangrijpende harmonieën, gelaagde melodieën en verhalende lyrics. Zo grijpt de titeltrack aanvankelijk je aandacht met een buitengewoon ingetogen somberheid, maar bouwt de track gestaag op naar een indrukwekkende climax, compleet met drums. Een soortgelijke ontlading tref je aan in de tracks Runnin’ Free of My Darling True.
Wel vormen deze climactische momenten de uitzondering op de regel. Married in Mount Airy schittert het meest wanneer de muziek klein, ingetogen en fragiel blijft. De prachtige breekbare luisterliedjes Dogwood en Nymphs Finding the Head of Orpheus zijn hier voorbeelden van. Dollanganger houdt hier vooral de aandacht vast – en voorkomt dat het voortkabbelende te eentonig wordt – met haar karakteristieke stemgeluid. Haar opvallend hoge stem, die daarmee bijna kinderlijk klinkt, is misschien wel de belangrijkste factor in het mysterieuze en spookachtige van haar sound.
Datzelfde spookachtige vind je overigens terug op de albumcover. Het is een voorbode op een plaat die feitelijk klinkt als het muzikale equivalent van een horrorserie als The Haunting of Hill House. Net als Hill House is Mount Airy misschien iets dat maar net je ding moet zijn – maar dat je wel op het puntje van je stoel doet zitten áls het je ding is.