Snoepstrings in suikerspinroze

Help! Volgens mij lijdt Valentijnsdag aan een pepernotencomplex. Valentijnstroep, pardon: spullen, verschijnen steeds vroeger in grote getale. De HEMA heeft altijd vieze
waterige chocola met mierzoete tekstjes erop, inclusief roosjes voor in bad, snoepstrings en andere producten die opeens romantisch zijn omdat ze een rood kleurtje hebben zoals washandjes of handcrème. Het liefst loop ik er met een grote boog omheen. Alles is lie ijk en reclames benadrukken hoe belangrijk het is om iets aan elkaar te geven.

Toch zwichtte ik meermaals op de middelbare school. Middenin de aula stond een kraampje. Je kon er een roos kopen voor €1,50 en die bij iemand in de klas laten bezorgen. Elk jaar kocht ik er drie. Eentje voor mijn broertje, eentje voor mijn zusje en een voor mijn beste vriendin. En elk jaar kreeg ik van alle drie eentje terug. Heel spannend was het, wanneer een vierdejaars de klas binnenkwam met een bosje rozen. Wie waren de uitverkorenen? Helaas zat er nooit iets bij van een geheime aanbidder, zoals me altijd zo hopeloos romantisch had geleken. En stiekem hoop ik, ondanks mijn haat voor spullen die je na een halfjaar weer wegmietert, dat iemand aan mij heeft gedacht.

Zo vermijd je waterige chocola

Maar Valentijnsdag negeren is ook ietwat lullig. Dus wat doe ik zelf? Ik denk dat ik voor mijn vriend iets leuks ga organiseren. Geen spullen, maar ergens naartoe. Dan zitten we niet opgezadeld met een vieze, te melkige chocoladereep of met een USB-stick in de vorm van een hartje. Hoewel ik meerdere malen roep dat ik Valentijnsdag niets vind, hoop ik dat hij de hints oppikt en toch ook iets voor mij doet, maakt of bakt. Ik ben zo’n vervelend iemand die roept dat er niets hoeft te gebeuren, maar teleurgesteld is wanneer blijkt dat ik inderdaad niets krijg. Vervelend, inderdaad. We zullen zien. Ondertussen zal ik subtiele hints blijven geven tot ik een ons weeg.

Roxanne Huls