De albums die je de afgelopen tijd gemist hebt

Eind 2018 schreef ik voor Nait Soez’n een overzicht van mijn favoriete albums uit 2018. Het doel was om de lezer misschien wat nieuwe muziek te laten luisteren en ontdekken. Een soortgelijk muzikaal overzicht van 2019 bleef zo lang uit, dat ik mijn lijst inmiddels kan combineren met muziek uit 2020. Onderstaand tref je dus een selectie van aanraders van de afgelopen anderhalf jaar. Recente en minder recente albums, maar ach, als iets vorig jaar het luisteren waard was, is dat het nu nog steeds. 

Khruangbin – Mordechai 

Steeds meer hedendaagse indiebands combineren westerse popmuziek met niet-westerse geluiden. In Nederland hebben we bijvoorbeeld Altin Gün en YĪN YĪN, wiens verrekte lekkere dansbare sound is doordrenkt met invloeden van (psychedelische) muziek uit respectievelijk Turkije en Thailand. Maar wereldwijd de grootste band die in dit rijtje thuishoort, is Khruangbin. Dit Texaanse trio betovert al sinds hun debuut in 2015 de oren van menig muziekliefhebber die niet vies is van een beetje groove. Voor hun bezwerende (en veelal instrumentale) sound haalt het drietal invloeden uit de funk, soul, dub, surfrock en bovenal de Thaise psychedelica. 

Hun derde album Mordechai kabbelt rustig voort met deze muzikale succesformule. Met slechts drie leden weet het collectief nog altijd een bijzonder volle sound neer te zetten. Baspartijen zijn naast ritmisch bijvoorbeeld vooral ook heerlijk vullend en melodisch, de drums grooven als een gek en zijn tegelijkertijd zo stabiel als een klok, en het typisch subtiel jengelende gitaargeluid vult de overgebleven ruimte traditiegetrouw heerlijk meanderend op. De verandering van Mordechai is de toevoeging van meer zangmelodieën die, subtiel verwerkt op de achtergrond, deze zwoele zomersoundtrack perfect aanvullen. Een track als “Time (You & I)” zorgt ervoor dat je spontaan cocktails gaat zitten brouwen, en met “So We Won’t Forget” droom je met een nostalgisch gevoel weg naar zomers waarvan je niet eens meer zeker weet of je ze wel hebt meegemaakt. Maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. 

Het is 2020, de wereld staat in brand, maar het zwoele Khruangbin tovert de onheilsvlammen om tot een aangenaam smeulend kampvuurtje voor op de zomeravond. Voor even dan.

De Ambassade – Duistre Kamers 

Pascal Pinkert ken je misschien van Dollkraut: de donkere doe-het-zelf dansmuziek waarmee Pinkert het binnenlandse én buitenlandse ondergrondse clubcircuit al jaren geleden heeft veroverd en betoverd. Het is misschien wel dankzij deze reputatie dat Pinkerts nieuwe project, De Ambassade, minstens zoveel aandacht krijgt. Geïnspireerd door minimale synthpop en de pikdonkere cold wave-muziek zoals gemaakt door de wat meer obscure bands uit de jaren ’70 en ’80, staat Duistre Kamers vol met donkere, koude en vooral ontzettend pakkende popliedjes. 

De kille en wanhopige sfeer van de vocalen en teksten gaan hand in hand met de uitgeklede en atmosferische sfeer van de muziek. Spaarzame drumbeats, aangevuld met ogenschijnlijk eenvoudige synthesizer-loopjes en fragiele vocalen, zorgen voor wanhopige (liefdes)liedjes die dagenlang in je hoofd blijven doorechoën. In die eenvoud schuilt de schoonheid: met de spaarzame ingrediënten komt de verslagenheid van de muziek misschien nog wel het sterkst over. Bovendien zorgt zijn minimale opzet ervoor dat Pinkert zijn songwriting niet kan verschuilen achter een uitgebreid instrumentarium of gelikte productie. Nee, met deze muziek moeten de liedjes van zichzelf gewoon sterk genoeg zijn. En dat zijn ze. De veelbelovende lijn van de al eerder uitgebrachte culthits “Geen Genade” en “Wat Voel je Nou” wordt zodoende voortgezet met nieuwe hoogtepunten als “Malefica”, “Wapengekletter” en titeltrack “Duistre Kamers”. 

Donker, desoriënterend en misschien wel een beetje confronterend: Duistre Kamers is een veelbelovende toevoeging aan Pinkerts oeuvre. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze dan. 

Good Morning – The Option

Dit Australische duo ken je misschien niet bij naam, maar hun muziek is ongetwijfeld eens voorbijgekomen in je Spotify-sessies nadat je naar Mac DeMarco zat te luisteren. Good Morning is namelijk populair geworden met muziek die overduidelijk geïnspireerd was door deze ongekroonde slacker-koning: lieflijke en melancholische slaapkamerpop, compleet met een rammelend gitaartje en zweverige zang. Met een dergelijke sound was Good Morning altijd al prettig, maar tegelijkertijd één van de velen. 

Op The Option maakt het duo echter duidelijk dat ze geenszins een one trick pony zijn. Het album (zo kort dat andere bands het waarschijnlijk uit zouden brengen als EP) bestaat van A tot Z uit korte, puntige en simpelweg verrukkelijke popliedjes. De muziek is even puur, melancholisch en bescheiden als voorheen (en rammelt nog ouderwets aan alle kanten), maar hun songwriting voelt meer volwassen en doordacht. Een andere ontwikkeling is dat de nummers vlotter en energieker zijn dan voorheen. Op de eerste twee nummers “You Up” en “People Say” is de songwriting misschien nog een beetje dorky en speels, maar iets serieuzere tracks als “Still Commit Crimes”, “Blue Tick” en “Credentials (Lester & Eliza)” klinken volwassener en lijken bij de eerste luisterbeurt op ware indieklassiekers die je al jarenlang kent. 

Good Morning is daarmee nog steeds niet de meest vernieuwende en baanbrekende band van het moment, maar heeft met The Option wél een duidelijke muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Het resultaat is een ongekend heerlijke verzameling van prettige en (bijna) no-nonsense popliedjes die je, voor je het weet, drie keer achter elkaar afluistert. 

Moon Duo – Stars Are The Light

“Sounds like a disco in space”, zei ik toen ik dit album voor het eerst besprak met een vriend. Het was het eerste dat in me opkwam, maar de muziek klinkt nog altijd precies zo. Moon Duo is een grootheid binnen de ondergrondse psychedelische rockmuziek. Hun muziek wordt vaak geassocieerd met krautrock, een – oorspronkelijk Duits – muziekgenre dat met karakteristiek motorische drums en trippy synthesizers een hypnotiserend geheel teweegbrengt. (Niet voor niets is het genre dan ook synoniem met Kosmische Musik.) Moon Duo combineerde dit geluid oorspronkelijk vaak met beukende drums, scheurende gitaren en repetitieve zang. 

Met Stars are the Light doorbreekt de band deze lijn. Het geluid is subtieler, ruimtelijker en elektronischer dan voorheen, maar daarmee absoluut niet minder kleurrijk en trippy. Zoals ik zei, een disco in space: deze plaat voelt alsof je tevreden rondzweeft in het oneindige luchtledige, terwijl je hoofd en ledematen onvermijdelijk meedeinen met de onweerstaanbare grooves. Songs als “The World and the Sun” en “Lost Head” doen je opstijgen voordat je er erg in hebt en titeltrack “Stars Are The Light” is zo’n prettig geruststellend nummer dat je langzaam maar zeker uit je bad trip sleept. Maar het absolute hoogtepunt is wel “Eye 2 Eye”, dat met een snerpend gitaarintro initieel doet denken aan de slepende muziek van ondergrondse grootheden (en tevens grote inspiraties van Moon Duo) als The Stooges of Spacemen 3, maar dat daarna plotseling van toon verandert met een onweerstaanbaar lekkere drumgroove. 

Zweverig, lichtvoetig en ouderwets psychedelisch: Stars Are The Light luister je het liefst zo dicht mogelijk bij de sterrenhemel. 

The Homesick – The Big Exercise 

Wie ooit de muzikale canon van Nederland op papier zal vereeuwigen, moet verplicht stilstaan bij The Homesick. Dit spraakmakende trio uit het Friese Dokkum geniet misschien nog geen landelijk sterrendom, maar is wat betreft de Nederlandse indiescene dé grote belofte van 2020. Sinds ver vóór hun geniale debuutplaat Youth Hunt had de band al een cultstatus bemachtigd, maar ze oogstten vooral lof en verwachtingen met het nieuws dat hun tweede plaat zou verschijnen op het legendarische Sub Pop. Dit prestigieuze Amerikaanse label heeft immers ook grootheden als Nirvana, Soundgarden en Father John Misty voortgebracht. 

De beloftes en verwachtingen waren hoog, maar zijn gelukkig ook ingelost. The Big Exercise is een volwassen plaat met nagelstrakke grooves, uitgekiende melodieën en slimme overgangen. Tegelijkertijd heeft de band haar jeugdige glans van voorheen niet verloren met speels huppelende baslijntjes, wereldvreemde teksten en natuurlijk een introtrack die begint met het geluid van het inschenken van een glas cola. Qua sound heeft de band wel degelijk een ontwikkeling doorgemaakt: de gruizige postpunk en shoegaze van Youth Hunt is verruild voor een luchtige, organische en bijna ietwat zonnige sound die doet denken aan baroque pop. Als resultaat is hun slimme geluid doordrenkt met klassieke instrumenten als een klarinet en klavecimbel. Dit contrast werkt als een trein: het introspectieve “I Celebrate My Fantasy” voelt als een achtbaan waarin je af en toe wat ademruimte krijgt door de gemoedelijke klarinet, en na de moshpit bij het (toch wel) genadeloos rauwe “Children’s Day” krijg je bij het gelijk opvolgende nummer “Pawing” plotseling zin om liggend in het gras naar de wolken te staren. 

Met The Big Exercise levert the Homesick een desoriënterend en duizelingwekkend geheel, maar blijft met beide benen op de grond en heeft een duidelijke muzikale visie. Hun tweede prachtplaat smaakt alleen maar naar meer.