Dertien In Een Dozijn
Na een bewogen en leerzaam jaar als GSb-bestuurder heb ik Groningen tijdelijk verlaten. Niet dat ik het er niet naar mijn zin had. Integendeel! Het is de beste studentenstad van Nederland en in tegenstelling tot vele andere studenten zie ik het wel zitten om er na mijn studententijd te blijven hangen. Toch wilde ik voor het zo ver is eens buiten de landsgrenzen mijn geluk beproeven. Wie weet komt het er anders nooit meer van. Zodoende zit ik nu in Finland, het land van het noorderlicht, de gelukkigste mensen ter wereld en het land dat afgelopen jaar zeer onterecht naast de overwinning van het Eurovisie Songfestival greep. Met zijn nummer Cha Cha Cha won Käärijä met overmacht de publieksstemming. Helaas zette de jury een dikke streep door de rekening door te kiezen voor het technisch betere maar toch wel heel veilige Tattoo van Loreen, nota bene oud-winnares van het songfestival. Zweden won weer eens en heel Europa was boos om het feit dat de jury de overwinning van de publiekslieveling afpakte.
Cha Cha Cha is een mix van rock, techno en punk. Alle drie genres die aan een opmars bezig zijn. Met name punk is weer populair: Frustratie over maatschappelijke onrechtvaardigheid, de klimaatcrisis en de problematiek rondom Corona van de afgelopen jaren wordt door middel van muziek geuit. Goede Nederlandse voorbeelden zijn Hang Youth, Sophie Straat en in iets gematigde vorm ook Goldband en Froukje. ‘Punk is niet dood: ‘Er is weer veel om boos over te zijn’’ kopte de NOS op 6 april 2023.
Het blijft niet alleen bij deze genres: ook veel muziek uit de jaren tachtig is opeens weer populair, onder andere door TikTokkers die wat vergeten pareltjes naar boven halen voor een bepaalde trend. Of nieuwe films en series die soundtracks uit de jaren tachtig gebruiken. Vandaar dat de afgelopen jaren opeens nummers als Break my stride en Running up that hill weer te horen zijn. Naar mijn mening zijn deze ontwikkelingen hartstikke leuk. Het is weer eens wat anders dan de Top 40 en via deze trends ontdek je soms wat moois ‘uit den ouden doos’. Mits deze oude muziek in zijn waarde gelaten wordt natuurlijk: want helaas zijn niet alle recentelijke ontwikkelingen in de muziekwereld positief.
Sommigen van jullie kennen het wel; van die vreselijke commerciële sociaal acceptabele muziek die in sportscholen wordt gedraaid. Misschien leuk voor oma’s pilatesklasje, maar geloof me: met zulke achtergrondmuziek kun je nooit een prestatie op de mat leggen. Nu ik de (iets te Randstedelijke) Trainmore in het oude Groningse postkantoor vaarwel heb gezegd, achtervolgt de commerciële mainstream kutmuziek mij ook in mijn Finse sportschool.
Wat mij opviel is dat onder dit commerciële laagje eigenlijk iets moois zit: Eurodance beats uit de jaren 90. Wat een heerlijke muziek is dat! Hoewel ik die tijd niet heb meegemaakt, blijft het tijdloos en kom je er middels films als New Kids of via de technoscene toch nog mee in aanraking. Anno 2023 kom je Eurodance echter ook tegen in de vorm van te gelikte covers, met een monotone vrouwenstem en gestroomlijnde beat. Met 90’s en 00’s Eurodance melodieën doen deze remixes het goed op TikTok.
Om even wat voorbeelden te geven: What is love van Haddaway, wie kent m niet? Lekker nummertje, helaas ‘vertiktokt’ door David Guetta en Ann-Marie met Baby don’t hurt me. Net als 9pm-Till I Come van ATB is vertimmerd door Peggy Gou met ‘(It Goes Like) Nanana’. Of Equador van Sash!, flink verpest door R3HAB en INNA met Rock my body. Dat ik bij het schrijven van dit stuk deze nummers met moeite uit elkaar kon houden zegt genoeg. Het lijkt allemaal precies op elkaar. Een soort convectie mode voor muziek. Draait muziek niet meer om innovatie, expressie en identiteit? Blijkbaar niet: de muziek die ik net noemde is op bijna klinische wijze geproduceerd met een herkenbaar beatje dat het goed doet onder TikToks van 10 seconden voor een snelle dopamine release.
Ook DJ’s van weleer die vroeger succes oogstten met hun eigen unieke stijl, maken zich nu schuldig aan de productie van 13 in een dozijn muziek. Denk aan David Guetta (I’m Good (Bule) met Bebe Rexha) Calvin Harris (Miracle met Ellie Goulding) en zelfs onze eigen Tiësto(10:35) die notabene zelf faveure maakte in de 00’s en dit genre nu in de uitverkoop zet. Het valt bijna in de categorie van de conservatieve CDA-carrièretijger die opeens zelfbenoemd klimaatpaus is. Wat is nou eigenlijk de reden achter deze trend? Uiteraard: geld. Grote labels, vaak zelfs beursgenoteerd, verdienen bakken met geld over de rug van artiesten. Wat is dan het meest veilige om te doen? Juist! Maak muziek waarvan je weet dat het toch wel gaat verkopen. Wat dat betreft zijn remixen van toch al populaire eurodance nummers zo ongeveer een gegarandeerd succes. Helaas is deze Nait niet dik genoeg om de volledige muziekindustrie te gaan uitpluizen maar een klein voorbeeld ter afsluiting lijkt me passend.
Het is bijvoorbeeld een publiek geheim dat David Guetta, die overigens zijn eigen label heeft, zijn beats inkoopt. Vervolgens deze beat een klein beetje versleutelt, een meid met een populaire stem zoals Ava Max of Ann Marie er bij sleept en het nummer uitbrengt. Blijkbaar is dit zo lucratief dat het overkopen van de auteursrechten op Eurodance nummers ook geen probleem is. Hoewel de uiteindelijke consument ook schuldig is aan deze trend, blijf ik het gebrek aan innovatie jammer vinden.
Laten we hopen dat ook het dance genre binnenkort een creatieve wederopstanding krijgt. Tot die tijd doe ik wel weer oortjes in als ik in de gewichten hang en hoop ik dat in 2024 de publiekslieveling het songfestival wél wint. Looking at you, Joost.