Dochter van

Veel mensen vragen mij hoe ik bij de Partij voor de Dieren terecht gekomen ben als ik vertel dat mijn vader overtuigd en actief PvdA’er is, en hoe hij reageerde toen ik lid werd. Hij vond het natuurlijk wel een beetje jammer. Toch zie ik het feit dat ik lid ben geworden van een andere partij, hoe gek dit ook mag klinken, juist als een enorm compliment voor mijn vader. Hij heeft mij zijn interesse in politiek meegegeven en heeft mij, al dan niet onbewust, geleerd om altijd kritisch te blijven, zelfs naar de mening van mijn eigen ouders. Want laten we eens eerlijk zijn, soms zien we families die al generaties lang op dezelfde partij stemmen. Dan vraag ik me oprecht af: in hoeverre neem jij gewoon alles wat je ouders zeggen klakkeloos over? Heb je jezelf nooit achter je oren gekrabd en gedacht: misschien hebben mijn ouders het ook niet altijd bij het rechte eind…? Op dezelfde partij stemmen als je ouders duidt natuurlijk niet gelijk op passiviteit. Je kan ook, op basis van je eigen bevindingen, bij dezelfde partij uitkomen. Maar ik hoop toch met heel m’n hart dat veel “kinderen van” op een zeker moment in hun leven zelf op onderzoek uit zijn gegaan. Hoe kijk ik nou écht tegen de wereld aan? In hoeverre komt dat overeen met wat ik van huis uit heb meegekregen? Heb ik het lef om soms andere wegen in te slaan dan mijn ouders? Het zijn simpele vragen die van cruciaal belang zijn. De mogelijke antwoorden laten zien of je altijd kritisch kunt blijven of niet, zelfs naar de mensen toe van wie je heel veel houdt.