Ik haalde mijn helixpiercing er na ruim 8 maanden weer uit
Had ik te weinig geduld, of was er meer aan de hand?
Een helixpiercing (een piercing in het bovenste gedeelte van je oor) leek mij al een tijdje heel gaaf. Ik had momenten dat ik op internet zat te loeren bij welke piercingshop ik hem eventueel kon laten zetten, ik kocht een ear cuff om te kijken of ik het ook echt mooi vond staan en ik verdiepte me in allerlei zaken die erbij kwamen kijken. Genezingsperiode, hoe je hem schoon moest houden, dat soort dingen. Er was alleen één ding dat me altijd tegen hield: die naald. Ik kreeg alleen al rillingen bij het idee dat ze eerst een naald in je oor zouden prikken en vervolgens nog met het nodige gepriegel een ringetje in je oor probeerden te wurmen. Om mezelf vrijwillig zoiets aan te doen, dat zag ik niet zitten. Tegelijkertijd wist ik ook dat een helixpiercing laten zetten met een ouderwets schietpistool uit den boze was. Dit kon ervoor zorgen dat je kraakbeen verbrijzelde of dat je een bloemkooloor kreeg. Lang dacht ik erover na om er een te zetten en lang schoof ik het ook voor me uit.
Maar toen was er die dag. Afgelopen zomervakantie ging ik met mijn vriend een dagje naar Deventer en zag ik bij een landelijke juwelierswinkel groot op het raam geplakt staan dat je daar terecht kon voor het laten zetten van een helixpiercing. Uiteraard ben ik toen niet gelijk naar binnen gerend, maar het begon wel weer te kriebelen. Ik besloot bij thuiskomst uit te gaan zoeken hoe dat precies ging en of de juwelier wel een veilige methode gebruikte. Want, schietpistolen, dat kan echt niet. Ik las dat ze een push through-systeem gebruikte. Eigenlijk lijkt dit best wel op een schietpistool, maar het is veiliger en sterieler. Het was volgens de website van de juwelier bovendien een veilig systeem. Ook hadden de filialen waar het mogelijk was om een helixpiercing te zetten een vergunning van de GGD. Maar, om echt zeker te weten dat het veilig was, zocht ik natuurlijk wat verder. Zou het tijdens de genezing echt geen problemen opleveren? Kon een kraakbeenpiercing wel echt op die manier gezet worden? Ik bleef zoeken, maar het antwoord leek “ja”. Dus een paar weken later zat ik bij dezelfde juwelier in een andere stad van het land om hem daar te laten zetten. Helemaal blij was ik. Helaas kwam ik kort nadat ik hem had laten zetten al achter enkele gebreken. De verkoopster zei nadat ze hem gezet had dat ik na drie maanden mocht wisselen. Ahum? Drie maanden? Door mijn vele zoeksessies op het internet was ik er al achter gekomen dat de genezing vaak tenminste zes maanden duurt en soms zelfs negen maanden. Shit… zouden ze er daar dan misschien toch niet zoveel verstand van hebben gehad? Ach, de piercing zat en ik was blij, en misschien geneest het wel heel snel.
De eerste paar maanden verliep de genezing ook redelijk rustig. Af en toe was de boel wel een beetje geïrriteerd natuurlijk, maar verder had ik niet veel klachten. Maar daar kwam na drie à vier maanden helaas verandering in. Veel mensen met een kraakbeenpiercing zullen het probleem herkennen, of er in ieder geval over hebben gehoord. Het. Beruchte. Bultje. Voor de mensen die geen helixpiercing hebben: een vochtbultje is een kleine ontsteking die tijdens de genezingsperiode kan ontstaan. Over het algemeen heb je hier weinig last van en is het goed te behandelen, maar bij mij dus niet…
Op een dag zat er eentje onder mijn piercing. Gelukkig was ik niet direct in paniek. Hier kon je nou eenmaal last van krijgen tijdens de genezing en het was dus over het algemeen goed te behandelen. Maar bij mij… ging dat bultje niet meer weg. Of ja, het leek altijd wel weg te gaan, maar hij kwam ook altijd net zo hard weer terug, wát ik ook probeerde. Elke dag ontsmette ik mijn piercing, ik spoelde hem af onder de douche. Ik dipte mijn oor in een zeezoutbadje (erg prettig voor je nek is dat ook).
Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik besloot om een paar weken niks te doen. Misschien dat dat zou helpen. Maar je raadt het al, het hielp niet. Het maakte zelfs geen enkel verschil met de situatie dat ik mijn piercing wel elke dag ontsmette. Toen na een tijdje ook deze methode dus niet leek te helpen, begon ik toch maar weer met ontsmetten. Zeezoutoplossing met tea tree-olie, afspoelen onder de douche, zo nu en dan een zeezoutbadje. Het maakte geen donder uit. Altijd bleef dat pijnlijke en venijnige bultje terugkomen.
Ik besloot na een paar maanden op internet maar eens op te zoeken of dat normaal was. Ik kwam op verschillende fora wat verhalen tegen van mensen met precies hetzelfde probleem als ik. Steeds dook dat bultje weer op, wat ze ook probeerden. Enerzijds werd ik gerustgesteld, het kon nou eenmaal lang duren, nog even geduld hebben en dan komt het goed. Maar ik kwam ook verhalen tegen waar ik minder vrolijk van werd. Ik las reacties van mensen die al anderhalf jaar een helixpiercing hadden en bij wie die nog steeds niet genezen was. Man, anderhalf jaar nog in de weer met zeezoutbadjes… dat zag ik niet zitten. Maar goed, misschien dat dat bij mij allemaal wel mee zal vallen, nog even geduld, het komt vast goed.
Maar zo’n twee maanden later kwam het nog steeds niet goed. Sterker nog — let op, want hier wordt het onsmakelijk— ik kreeg een onderhuidse bloeding rondom mijn piercing. Ai… en toen was ik het zó zat. Diezelfde dag heb ik (enigszins in een opwelling) contact gezocht met de huisarts. Vanwege de coronamaatregelen was ze alleen bereikbaar via het online zorgplatform mijngezondheid.net. Een paar dagen later kreeg ik het verlossende woord: je kan hem er nu het beste uithalen. Aan de ene kant was ik blij, dit zou betekenen dat ik eindelijk van het gedoe af was. Ik moest het natuurlijk nog steeds wel in de gaten houden, maar het was afgelopen met alle ellende. Tegelijkertijd voelde ik ook een grote teleurstelling, want het zou natuurlijk ook betekenen dat het gaatje dicht zou groeien. Vaarwel helixpiercing. En ik begon toch ook weer te twijfelen. Zou het niet toch nog één kans geven? Moet ik misschien toch nog wat geduldiger zijn? Geef ik nu niet te snel op? Die gedachten spookten nog enkele dagen door mijn hoofd. Ik ging ook weer het internet op. Was dit niet gewoon normaal? Dit keer werd ik ook niet vrolijker van de verhalen. Er waren mensen bij wie de piercing na drie of zelfs acht (!) jaar nog niet genezen was. Dat is duidelijk dan, als dát mijn voorland wordt.
Ongeveer een week nadat ik contact had gezocht met de huisarts, heeft mijn vriend hem eruit gehaald (zelf durfde ik dit niet goed). Het deed zowel mentaal als fysiek een beetje pijn, maar het voelde vooral als een enorme opluchting. Diezelfde dag leek het bultje al een stuk kleiner te zijn geworden. Het voelde als een soort bevestiging. Dat metalen staafje hoorde niet thuis in mijn oor. Op moment van schrijven zit er nog steeds een klein bultje, maar het wordt elke dag weer kleiner en het lijkt erop dat ik er bijna geen litteken(weefsel) aan over zal houden. Op dit moment heb ik er dus nog geen spijt van gehad, al is het natuurlijk wel heel jammer. Het liefst had ik natuurlijk gewoon een probleemloze genezing gehad.
Je mag na het lezen van mijn ervaring je eigen oordeel vellen. Was ik toch te ongeduldig? Misschien wel. Misschien had ik het toch nog een kans moeten geven. Lag het feit dat ik zoveel klachten kreeg misschien toch aan de manier waarop ik hem heb laten zetten? Of had ik gewoon pech? Misschien beide. Eén ding heb ik ieder geval wel geleerd, of dat push through-systeem nou veilig is of niet, ik had me niet per se moeten verdiepen in de veiligheid van het systeem, maar vooral in de ervaringen.
Als je overweegt om een piercing te laten zetten, kijk dan niet alleen maar of de winkel een vergunning heeft en hoe ze hem zetten, lees ook vooral recensies van de juwelier of piercingshop online, en als er niet of maar heel weinig recensies zijn, ga er dan niet heen. Als er vooral heel veel negatieve recensies zijn, ga er niet heen. De juwelier waar ik hem heb laten zetten, deed dat toen nog maar sinds kort, voor zover ik begrepen had. En als ik iets meer onderzoek had gedaan, was ik erachter gekomen dat ze er bij die juwelier toch iets minder verstand van hadden dan ik dacht. Zo was het staafje dat ik had laten zetten 0,8 mm dik, terwijl helixpiercings over het algemeen 1,2 mm dik zijn. Diezelfde juwelier verkocht daarbij bijna alleen maar helixpiercings met een dikte van 1,0 of 1,2 mm, dus als je je piercing mocht wisselen, kon je niet eens bij diezelfde juwelier terecht. Dat was iets waar ik totaal niet over na had gedacht en waar ik achter kwam toen de piercing al zat. Het is me in die juwelier ook niet verteld. Zou dit komen omdat ze dit zelf misschien ook niet wisten?
De winkels waar je een piercing kan laten zetten zijn in sommige gevallen een beetje hetzelfde als telefoonmedewerkers van de DUO. Ze denken er allemaal verstand van te hebben, maar er zijn slechts enkelen die echt weten hoe het zit. Dus als je van plan bent iets permanent in je lichaam te laten perforeren, kijk dan alsjeblieft wat de ervaringen zijn van mensen die in een bepaalde winkel een piercing hebben laten zetten. Zijn er veel negatieve ervaringen? Zoek dan een andere piercingshop op. Soms kan dat zelfs betekenen dat je ervoor zult moeten afreizen naar een andere stad. Informeer van tevoren desnoods bij de huisarts of de GGD hoe je je piercing tijdens de genezing het beste kan behandelen, er zwerven daarover namelijk een hoop adviezen en theorieën op het internet rond. Zo zegt de een dat je aan je piercing moet draaien na het ontsmetten, zodat de zeezoutoplossing (of wat je ook gebruikt) goed door het gaatje kan stromen, terwijl de ander zegt dat je het wondje hiermee steeds weer opnieuw openmaakt, wat de genezing juist enorm vertraagt. Beide argumenten klinken logisch en beide worden verkondigd door verschillende piercingshops, maar er kan er toch écht maar eentje kloppen. Maar dit is niet het enige tegenstrijdige geluid dat je hoort. Zo kan je volgens de ene piercingshop je piercing prima schoonmaken met antibacteriële zeep, terwijl de andere piercingshop beweert dat je piercing hierdoor verstopt komt te zitten. Wat klopt er wel en wat klopt er niet?
Houd desnoods van tevoren een soort intakegesprek met de piercer, vraag naar wat hun ervaringen zijn met eerdere klanten en vraag specifiek wat er mis ging bij de klanten die terugkwamen met een ontstoken piercing. Deden zij iets verkeerd bij het schoonmaken en ontsmetten? Of hadden ze gewoon pech? Zo kun jij in ieder geval niet dezelfde fouten maken als je voorgangers.
Misschien dat er bij mij ooit nog een ‘herkansingspiercing’ komt, want ondanks dat ik nu van alle ellende af ben, vind ik het nog steeds heel jammer. En ik ben ook vooral heel erg benieuwd of het nou lag aan de manier waarop deze piercing is gezet of dat het iets anders was. Voorlopig komt er alleen geen (nieuw) stuk metaal meer in mijn oor, misschien dat ik het over een paar jaar weer aan durf.
Ik hoop dat mijn slechte ervaring met een helixpiercing een goede les zal zijn, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor lezers die op dit moment overwegen om een piercing te laten zetten. Zet voor jezelf een aantal vragen op een rijtje vóórdat je überhaupt een piercingshop instapt, en zoek het antwoord op deze vragen bij betrouwbare bronnen, zoals de GGD of de huisarts in het geval van de nazorg, en op het internet als je benieuwd bent naar ervaringen van mensen die voorgingen met een piercing. Ja, dat kost tijd. Maar als je, zoals ik al zei, van plan bent om permanent iets door je lichaam te laten boren, neem dan van tevoren alsjeblieft de tijd om er achter te komen wat er allemaal bij komt kijken.